In ‘ik ga verder – na letsel’ laten we cliënten aan het woord. In deze editie deelt Raven Wouters hoe haar reis voor, met en na het traject met LetsCo was. Waar liep zij tegenaan, wat leerde zij en wat nam zij mee? Je leest hier over Raven Wouters, een student die in 2021 een ongeval meemaakte waaraan zij onder andere een hersenschudding overhield. Raven werd in het traject begeleid door Letsel-onderwijsdeskundige Linda Reinshagen.
Kan je aangeven wat de aanleiding was voor het inzetten van LetsCo? Waar kampte je op dat moment mee?
Op 31 mei 2021 heb ik een verkeersongeval meegemaakt waar ik onder andere een hersenschudding aan heb overgehouden. Het is nu bijna een jaar geleden. De eerste paar weken had ik pijnklachten aan mijn heup, diverse schaafwonden en veel last van mijn hoofd. Mijn hoofd heeft een enorme klap gekregen en ik merkte dat het mijn lichaam veel energie kostte om te herstellen. Ik had daarnaast last van een laag energieniveau: ik was constant moe. Ook werkte mijn geheugen niet meer mee en kon ik mijzelf moeilijk concentreren. Al vrij snel na het ongeval werd er een letselschade expert ingeschakeld. Na de zomervakantie wilde ik weer mijn studie filosofie gaan oppakken maar wist niet hoe. Er kwam zoveel op mij af waardoor ik het overzicht kwijtraakte. Met de klachten die ik ervoer was ik niet in staat om volledig mijn studie te hervatten. Toen heeft mijn letselschade expert voorgesteld om LetsCo in te schakelen.
“Er kwam zoveel op mij af waardoor ik het overzicht kwijtraakte. Met de klachten die ik ervoer was
ik niet in staat om volledig mijn studie te hervatten.”
Had je zelf al geprobeerd om verder te komen? En waarop liep je dan vast?
Op dat moment had ik zelf nog niet veel geprobeerd om verder te komen en lag mijn focus op herstel. Het ongeval was nog vrij vers en zowel de letselschade expert als mijn ouders gaven mij alle ruimte om de focus op mijn herstel te richten en mijzelf nog geen zorgen te maken over mijn studie. Toen het schooljaar langzamerhand weer in zicht kwam, wist ik niet goed wat er mogelijk was. Ik vind studeren best pittig en wist niet goed hoe ik de eerste stappen moest zetten. Het was op dat moment zo’n grote uitdaging dat ik het niet meer overzag. Ik wist niet hoe ik stapsgewijs weer kon beginnen met mijn studie en dat dat überhaupt een optie was. Het zorgde ervoor dat ik vastliep.
Wat gebeurde er zodra je LetsCo inschakelde? En wat leerde je?
Vanaf het moment dat LetsCo werd ingeschakeld merkte ik dat ik langzaam het vertrouwen weer terugkreeg. Door de begeleiding voelde ik dat ik er niet alleen voor stond. Ik wist wel dat ik het uiteindelijk zelf moest gaan doen, maar nu was er iemand waar ik altijd op terug kon vallen. Ik kreeg veel rust door de onafhankelijkheid van LetsCo en er daardoor geen druk of andere belangen waren. Ze waren er echt voor mij. Dit heeft mij de ruimte gegeven om goed te herstellen en na te denken over hoe ik mijn studie weer wilde gaan hervatten.
“Ik kreeg veel rust door de onafhankelijkheid van LetsCo en dat er daardoor
geen druk of andere belangen waren”
Er was aandacht voor het vormgeven van mijn studie (waarmee wil ik gaan starten?), maar ook wat ik daarvoor nodig had. Het was dus een stapsgewijs proces bij het hervatten van mijn studie, dat vond ik fijn. Wat mij heeft geholpen is dat dit alles gecoördineerd werd door een letsel-onderwijsdeskundige. Ik had bijvoorbeeld zelf niet nagedacht over de uitdagingen waar ik mee kampte naast het hervatten van mijn studie. Zo ben ik ondersteund bij het maken van (energie)planningen, maar heb ik ook hulp gekregen richting mijn tentamens. We zijn gaan kijken naar mijn manier van leren en hoe het ongeval een impact heeft gehad op mijn leervermogen. LetsCo heeft mij geholpen om ondanks de klachten die ik ervoer, goed te kunnen leren voor mijn tentamens. Vanuit de onderwijsinstelling wordt er sterk gefocust op het zelfstandig zijn, maar op het moment dat dit je overkomt en je het daardoor niet meer overziet ben je ook een beetje ‘clueless’. Er is niet zoveel houvast meer en je wordt op jezelf aangewezen. Dant is een organisatie als LetsCo handig. Ook kwam ik er tijdens het traject steeds meer achter welke mogelijkheden er bestonden, waar ik eerder niet van op de hoogte was.
Wat was het resultaat na begeleiding van LetsCo?
Wat ik vooral heb geleerd is dat de studie een individueel proces is en dat ik daarin mag luisteren naar mijn eigen lichaam en grenzen. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik goed ben hersteld. Vooral het tempo van mijn studie was een knelpunt en zorgde ervoor dat de lat voor mij enorm hoog lag. Door de begeleiding van LetsCo heb ik die lat voor mijzelf wat kunnen verlagen, waardoor er een betere balans is ontstaan. Ik vind dat studeren vooral ook een leuke tijd moet zijn en daar draagt het constant over mijn grenzen heen gaan niet aan bij. Deze grenzen moet je goed bewaken! Natuurlijk blijf ik mijzelf ook uitdagen, maar niet op een onredelijke manier.
Daarnaast vond ik het in het begin nog wel spannend om te weten dat er ook een einde aan het begeleidingstraject zit. Ik vond het lastig om aan te geven dat ik er nog niet klaar voor was om de begeleiding van LetsCo af te sluiten. In die zin lijkt het begeleidingstraject op het hersteltraject van mijn hersenschudding. Er is niet ineens een moment waarop je kunt zeggen, zo, nu is het over. En dat geldt ook voor de begeleiding. Op het ene moment denk je: ik heb het niet meer nodig, en een paar weken later loop ik toch vast en denk ik: waar is LetsCo nu? Wel weet ik dat ik nu voldoende handvatten heb om in die situaties zelf oplossingen te vinden. Als ik het even niet meer weet of twijfel over hoe ik iets moet aanpakken, denk ik terug aan wat Linda zou zeggen. Vaak neem ik dan even de tijd om prioriteiten te stellen wat weer zorgt voor rust!
Je bent door LetsCo in contact gekomen met een lotgenoot. Hoe heb je dit ervaren? Welke toegevoegde waarde heeft dit voor jou gehad?
Ik was verrast dat LetsCo aanbood om in contact te komen met lotgenoten. In het begin vond ik het een beetje spannend, omdat ik mij afvroeg of de ander daar wel op zat te wachten. Ik vond het sowieso lastig om mijn verhaal te delen met anderen. Vooral omdat mensen schrikken als je vertelt dat je een ongeluk hebt gehad. Toen ik erachter kwam dat dat lotgenootje ook dezelfde uitdagingen en vragen had, toen kreeg ik het vertrouwen dat het goed zat.
De ontmoeting was heel leuk! We hebben heel lang gepraat, voornamelijk over het afhandelen van de zaak en het uitwisselen van ervaringen. Ik heb gemerkt dat een ongeluk zo’n zó’n persoonlijke ervaring is, ook als je een lotgenoot ontmoet kun je het heel moeilijk met elkaar vergelijken. Maar de afhandeling daarvan, begeleiding en het juridische proces, dat vonden we allebei heel uitdagend. Dat vond ik heel fijn om met iemand te kunnen bespreken en daar samen over te sparren. Vooral omdat je veel dingen bij elkaar herkent. Dat maakt de hele situatie minder zwaar. Als je het aan een vriend/vriendin vertelt dan schrikken zij heel erg en krijgt het verhaal al snel een zware toon. Toen ik het met het lotgenootje besprak, ging het vooral om erkenning en bespraken we hoe eenieder het had opgelost. Dan kun je veel meer vooruitdenken en voelt het meer gelijkwaardig. De toegevoegde waarde vond ik echt het kunnen praten over het juridische stuk omdat ik hier geen begeleiding voor had. Dat voelde prettig.
Hoe ervaar je de tijd na die begeleiding? Welke successen behaal je nu volledig zelfstandig?”
In de afrondende fase van de begeleiding merkte ik dat LetsCo steeds meer uit mijn gedachten
verdween en dat ik minder vaak aan de begeleiding denk. Ik denk dat dat in dit geval een positieve ontwikkeling is. Het geeft aan dat ik voldoende vertrouwen heb in mijzelf om het alleen aan te kunnen. Een voorbeeld hiervan is het organiseren van een stageplek, waar ik op dit moment mijn stage aan het volgen ben. Dit proces heb ik zelfstandig opgepakt en dat vind ik een goed teken. LetsCo bleef wel in beeld en hield zicht op het proces, maar ik merkte dat ik door de begeleiding nu in staat was dit volledig zelfstandig vorm te geven. Ik ben ook niet meer zo terughoudend als ik hiervoor was. Nu ik die lat wat lager heb gelegd durf ik ook uit mijn comfort zone te treden.
“Wel weet ik dat ik nu voldoende handvatten heb om in die situaties zelf oplossingen te vinden”
Wat is jouw droom in de toekomst? Welke inzichten en tools van LetsCo neem je mee om dat te verwezenlijken?
Ik hoop vooral dat meer jongeren hulp kunnen ontvangen bij hun studieproces na een ongeval. Mijn ervaringen met LetsCo zijn heel positief, dus ik hoop dat LetsCo nog veel jongeren zal helpen in de toekomst. Niet omdat dat een sociaal wenselijk antwoord is; ik denk dat begeleiding bij school heel belangrijk is en hier meer aandacht voor mag zijn. Als ik kijk naar mijn eigen studietraject had ik in de beginjaren graag begeleiding gehad. Ik heb er zelf voor gekozen om te studeren bij een onderwijsinstelling waarbij zelfstandigheid belangrijk is, maar ook daar zitten grenzen aan. Dus als je als student hulp nodig hebt bij je studie, dan moet die hulp er wel zijn. Daarvoor is LetsCo een fijne partij die gericht met je mee kan kijken.
Verder hoop ik mijn studie volgend jaar af te ronden en daarna aan een master te gaan starten. Ik wil de lijn blijven volgen dat ik dat zelfstandig wil doen en op mijn eigen tempo. Ik heb ingezien dat dat kan.
Vooral het stuk vertrouwen in mijn eigen zelfstandigheid, dat ik het kan, neem ik mee. Daarnaast dat niet alles in één keer goed hoeft te gaan en dat ik het echt op mijn eigen tempo mag doen. Dus als ik goed naar mijzelf blijf luisteren, ik het aankan en dingen kan verwezenlijken. Ik heb afgelopen periode echt de ruimte genomen om naar mijzelf te luisteren en ben niet overal doorheen gerend. Wanneer je blijft rennen, dan struikel je sneller of val je misschien zelfs wel. Omdat ik nu wat langzamer ga, kan ik de obstakels eerder zien aankomen en er beter op inspelen.
“Er kwam een stroom van mailtjes en telefoontjes vanuit allerlei organisaties die allemaal iets
van je willen, en dat voelde overweldigend”
Waar loop je nog tegenaan? Hoe ga je met deze uitdagingen om?
Dat is voor mij eigenlijk het juridische proces. Na het ongeluk was ik niet in staat mijn studie weer op te pakken of überhaupt mijn dagelijkse dingen te kunnen doen. Er kwam een stroom van mailtjes en telefoontjes vanuit allerlei organisaties die allemaal iets van je willen, en dat voelde overweldigend. Ik had het geluk dat ik hulp kon krijgen van mijn ouders en vriend.
Ik was toen super vergeetachtig, dus moest alles opschrijven. Ik vroeg me vaak af waarom zij dat niet onderling met elkaar konden oppakken in plaats van met mij. Ik had het zo fijn gevonden als er een organisatie was geweest die persoonlijk contact met mij hadden opgenomen en die hierin
gespecialiseerd zijn. Dan had ik ook makkelijker om hulp durven vragen en word je niet zo in het diepe gegooid. Want dat laatste met een hersenschudding, dat is echt pittig! Ik heb dat zo ervaren, en mijn lotgenootje ook. Dit punt kan wat mij betreft beter anders.