Meteen naar de inhoud

Ik ga – verder na letsel

    In ‘Ik ga verder – na letsel’ laten we clienten aan het woord. In deze editie deelt Anne hoe haar reis voor, met en na het traject met LetsCo was. Waar liep ze tegenaan, wat leerde ze en wat neemt ze mee? Je leest hier meer over Anne, een student met Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH). Anne werd in het traject begeleid door Letsel-onderwijsdeskundige Manon.

    Kan je aangeven wat de aanleiding was voor het inzetten van LetsCo? Waar kampte je op dat moment mee?

    Op 13 februari 2019 reed ik vanuit school terug naar huis op mijn scooter, toen ik geschept werd door een auto. Een normale dag eindigde in een nachtmerrie voor mij als 18-jarige student. Ik kwam terecht op een scherpe stoeprand, vol op mijn hoofd. Ik keek de dood in de ogen en wist vanaf dat moment dat mijn leven niet meer hetzelfde zou gaan zijn. Ik liep daarbij hersenletsel op en heel veel kneuzingen. Na het ongeluk ben ik eigenlijk na een paar weken school, werk en sporten weer op gaan pakken. Ik hield niet van zielig zijn en ik dacht dat het allemaal wel weer ging. Pas maanden later kwam de grote klap. Een onzichtbare klap voor de buitenwereld, maar een enorme zichtbare  en voelbare voor mij. Ik moest maandenlang, 3 dagen per week gaan revalideren en moest lastige keuzes maken. Een van die keuzes was mijn opleiding stopzetten. Ik studeer fysiotherapie aan Avans Hogeschool Breda. Al snel wist ik dat ik deze opleiding niet wilde opgeven, dit was een studie die ik ontzettend leuk vond en dit deed ik dan ook niet. Na mijn revalidatie ben ik weer van start gegaan in jaar 2. Dit kon ik niet zelf, ik kampte met zoveel problemen die ik niet zelf op kon lossen. Ik had 24/7 stekende hoofdpijn, mijn geheugen werkte niet meer mee, mijn concentratie was er niet meer en mijn belasting was 10 minuten iets kunnen doen en 50 minuten moeten liggen of slapen. Ik kon niet als een normale student naar school gaan en ik ervoer volledig onbegrip van de buitenwereld over mijn situatie. Ik voelde me machteloos. Op dat moment heeft de verzekering van mijn tegenpartij LetsCo ingeschakeld. LetsCo zou mij gaan helpen om school weer langzaam op te pakken.

    “ik kampte met problemen die ik zelf niet kon oplossen”

    Had je zelf al geprobeerd om verder te komen? En waarop liep je dan vast?

    Zelf had ik al een aantal dingen geprobeerd. Ik ben niet zo van het ‘aanstellen’, dus ik ging gewoon zelf proberen weer naar school te gaan. Zelf alles oppakken, zelf schema’s en planningen maken, zelf in gesprek met school en zelf naar mogelijkheden zoeken om alles in goede banen te laten leiden. Helaas merkte ik al heel snel dat dit niet lukte. Alleen iets oplossen, terwijl je met zoveel pijn kampt, is echt niet te doen. Het koste mij te veel energie. Je hebt steun nodig en begrip, maar als dat er niet is, omdat niemand je begrijpt, dan is dat heel lastig. Het lukte mij niet, ik kreeg het niet voor mekaar en ik zorgde er juist alleen maar voordat ik verder weg van mijn doel kwam. Ik had professionele hulp daarbij nodig. Ik ben iemand die graag alles zelf op wil lossen, en professionele hulp ziet als ‘je kan het niet, je bent slecht’, maar nu wist ik dat ik niet slecht was en het gewoon echt nodig had om verder te kunnen.

    Wat gebeurde er zodra je LetsCo inschakelde? En wat leerde je?

    ik-ga-verder-na-letsel

    Toen LetsCo ingeschakeld werd kwam er een heleboel rust in mij naar boven. Ik wist dat zij vaker dit soort cliënten als ik helpen. Er viel zo een grote last van mijn schouders. Er werd geholpen met het maken van schema’s en planningen op basis van mijn spanningsboog, dit zorgde er wel voor dat ik niet alle vakken kon volgen, maar het zorgde er tegelijkertijd ook voor dat ik ook nog kon leven naast school en dat wat ik wel volgde ik goed kon volgen. Ik werd met alle vakken geholpen waar ik moeite mee had, overal werd wel een oplossing voor gezocht die voor mij specifiek zou werken. Daarnaast was voor mij het belangrijkste de gesprekken met school. Er was zoveel onbegrip bij mijn klachten, omdat niemand ze zag en niemand het ooit meegemaakt had op school. Met school zijn we in gesprek gegaan over de mogelijkheden omtrent school, lessen, toetsen en alles wat ik ook maar

    “Alle inzet van hen en het doorzettingsvermogen van mijzelf heeft ervoor gezorgd dat ik mijn propedeuse heb gehaald en nog steeds deze opleiding kan volgen.”

    nodig had om ervoor te zorgen dat ik deze opleiding (zonder aanpassing aan de toetsen of beoordelingen) met een diploma zou kunnen gaan afronden. Voor mij was dit heel belangrijk, want ik wist toen al dat mijn klachten helaas niet meer over zouden gaan en dat ik de rest van mijn leven hiermee zou moeten dealen. LetsCo heeft ervoor gezorgd dat ik de beste begeleiding kreeg die ik nodig had. Alle inzet van hen en het doorzettingsvermogen van mijzelf heeft ervoor gezorgd dat ik mijn propedeuse heb gehaald en nog steeds deze opleiding kan volgen. Tuurlijk gaat nog steeds niet alles meteen goed, maar dat is waarom we leren. Alle lessen die LetsCo mij geleerd heeft om hier te komen, neem ik tot op de dag van vandaag nog steeds mee. Ik sta sterker in mijn schoenen hierdoor en pak alles veel beter aan dan voor het contact.

    Hoe ervaar je de tijd na die begeleiding? Welke successen behaal je nu volledig zelfstandig?”

    Toen de begeleiding vanuit LetsCo stop werd gezet, vond ik het in het begin best lastig. Ineens moet je alles wat je geleerd hebt toepassen en moet je alles zelf doen. Ik heb een kleine terugval gehad, maar zelfs toen kon ik nog terecht bij LetsCo. Nu doe ik alles zelfstandig, wat mij heel goed afgaat. Ik sta sterk in mijn schoenen, neem het voor mezelf op en ga op zoek naar oplossingen voor problemen die ontstaan. Ik regel nu alles zelfstandig: ik heb voldoende geleerd om dat ook te kunnen. Ik ben meer open geworden en durf initiatief te nemen en voor mezelf op te komen als dat nodig is. Mijn studie gaat goed. Ik weet dat ik niet binnen de ‘standaard’ fysiotherapie studiejaren af ga studeren Die lastige gedachte heeft veel met mij gedaan, maar zelfs dat heb ik geleerd te accepteren. Ik ben niet zoals een ‘normale’ andere student is, ik heb meer tijd en aandacht nodig.

    “Nu doe ik alles zelfstandig, wat mij heel goed afgaat. Ik sta sterk in mijn schoenen, neem het voor mezelf op en ga op zoek naar oplossingen voor problemen die ontstaan.”

    Het is niet erg om langer over mijn studie te doen. Je kunt beter 10 jaar over je studie doen waarbij je let op je gezondheid en tussendoor geniet, dan in 4 jaar jezelf helemaal uitsloven tot er niks meer van je over is met het risico op uitval nu of later. Ik heb voor het eerste gekozen, ik hoop natuurlijk dat mijn studie korter duurt dan 10 jaar maar ik heb gekozen voor mijn gezondheid en voor het kunnen ademen tijdens mijn studie.

    Wat is jouw droom in de toekomst? Welke inzichten en tools van LetsCo neem je mee om dat te verwezenlijken?

    Ik heb altijd geloofd dat ik in het verkeerde land ben geboren. Ik ben geboren om te reizen, op avontuur te gaan en de wereld te ontdekken. Mijn droom is om de wereld over te reizen. Ik wil herinneringen maken en mensen leren kennen. Mensen helpen en van mensen leren.

    Professioneel gezien wil ik graag fysiotherapeut worden bij kinderoncologie. Ieder kind verdient het om een gelukkig leven te leiden. Of dit nou in Nederland is of ergens in het buitenland. Ik wil zieke kinderen helpen. Dit zijn 2 dingen waar ik onwijs gelukkig van word: kinderen helpen en de wereld ontdekken. Een prachtige droom voor de toekomst, waar ik veel mee bezig ben!

    “Ik wil herinneringen maken en mensen leren kennen. Mensen helpen en van mensen leren.”

    Ik neem mee dat ik altijd eerst aan mezelf moet denken en moet luisteren naar mijn eigen lichaam. Dat is het allerbelangrijkste wat er bestaat. Dat is stap één om te komen waar je wil komen, naar je eigen lijf luisteren. Ik heb geleerd dat ik heel veel kan, als ik maar weet wat ik doe en bekijk hoe ik dat het beste kan doen. Als ik dat doe, kan ik alles bereiken wat ik wil bereiken. Ik vind dat best lastig, naar mezelf luisteren, maar ik weet dat dit er wel voor kan zorgen dat ik mijn dromen waar kan maken en mijn toekomstbeeld toch nog mooi kleur kan krijgen.

    Waar loop je nog tegenaan? Hoe ga je met deze uitdagingen om?

    Wat ik wel merk is dat er in de wereld een soort taboe staat op ‘onzichtbare’ problemen. Waar ik nog heel erg tegenaan loop is het feit dat er zoveel onbegrip is voor mijn situatie. Op school, op de sport, bij vrienden, mijn omgeving, maar ook bij de verzekering van de tegenpartij. In mijn zaak bijvoorbeeld, blijft men komen met nieuwe redenen om mij niet te hoeven ondersteunen, terwijl iedere misstap die ik nu zet of alles wat ik nu niet haal vanwege de klachten in mijn hoofd, via hen moet gaan. Ik voel me belemmerd en afhankelijk. Mensen zien mijn pijn niet, mensen begrijpen mijn pijn niet en soms heb ik het gevoel dat mensen zich ook niet willen verdiepen in mijn pijn. Ik voel me hierin alleen staan terwijl ik júist verder wil en het beste uit mijn leven wil halen. Men ziet een meisje met een glimlach op haar gezicht, maar niet de pijn. Als ik de hele dag met een sip gezicht zou lopen of veel zou klagen, dan is mijn leven ook niet leuk. Ik laat niets zien of merken, want ik wil leven. Ik wil genieten.

    “De reden waarom ik zo nu en dan nog terugvallen heb heeft alles te maken met mijn onzichtbare leed”

    Ik heb een autobiografisch boek geschreven, genaamd ‘1 seconde’, over al mijn ervaringen, emoties en leerpunten. Dit heb ik geschreven om meer aandacht te vragen voor onzichtbaar leed. Het is niet alleen bedoeld voor mensen die een ongeluk gehad hebben, maar ook voor mensen die pijn hebben (in wat voor vorm dan ook) maar waarbij het niet zichtbaar is. Dit doet heel veel met mij. Maar door dit boek kon ik mijn omgeving en anderen duidelijk uitleggen wat ik doormaak en wat ik nodig heb. Het schrijven en uitgeven van mijn boek heeft daar ontzettend mee geholpen.

    De reden waarom ik zo nu en dan nog terugvallen heb heeft alles te maken met mijn onzichtbare leed. Ik ben onzeker en mensen verwachten te veel van mij, waardoor ik baal van mezelf. Terwijl ik nergens iets aan kan doen. Er is zoveel meer dan een persoon die je alleen maar ziet van de buitenkant. Het is zo belangrijk dat dit besproken wordt! Het doet me goed als mijn boek ook anderen kan helpen.

    Iedere uitdaging zit weer bomvol nieuwe ervaringen. Iedere uitdaging ga ik dan ook aan. Ik leer nog iedere dag van mezelf, zoveel. Het leven is niet gemakkelijk, het leven is er om veel na te denken en bij stil te staan. Ik heb geleerd voor mezelf op te komen en zo ga ik alle uitdagingen aan. Het leven bestaat uit vallen en opstaan, maar zo lang je altijd positief blijft staat er geen uitdaging in de weg. Als je iets wilt bereiken, bereik je dat ook, hoe dan ook!

    “Het leven bestaat uit vallen en opstaan, maar zo lang je altijd positief blijft staat er
    geen uitdaging in de weg.”