LetsCo! - Jolien Roetman
Door ‘LetsCo!’ kom je meer te weten over hoe de letsel-onderwijsdeskundigen hun werk en casussen ervaren en hoe ze deze uitdagende verhalen tot een goed einde brengen. Vandaag laten we Jolien aan het woord. Ze gebruikt daarbij het voorbeeld van een begeleidingstraject met cliënt Mo (17) (zijn naam is gefungeerd, de echte naam is bekend bij LetsCo) dat een wel erg verrassende wending nam.
Wat is je meest uitdagende (maar succesvolle) casus tot nu toe geweest?
“Dat was mijn begeleidingstraject met cliënt Mo. Ik kwam binnen bij Mo thuis. Hij had ernstig oogletsel opgelopen door vuurwerk, waardoor hij aan één oog blind was geraakt. We werden ingeschakeld vlak voor de examens, ongeveer twee maanden voordat deze gingen beginnen. Samen namen we de huidige situatie door. Mo had op dat moment één voldoende op zijn cijferlijst staan voor het vak gym. Hij gaf aan zó graag van school af te willen. Maar zijn examens halen en al die cijfers ophalen? Daarvan was hij overtuigd dat het hem absoluut niet ging lukken. En al helemaal niet in dit korte tijdsbestek. Zijn moeder zag het ook niet meer gebeuren, gaf ze aan.”
Waarom was deze casus uitdagend voor jou als persoon?
“De focus lag hier enorm op motivatie. Hoe motiveer je deze jongen? Wij kunnen alle handvaten bieden en ze ondersteuning bieden, maar uiteindelijk moet de jongere het zelf uitvoeren. Hij stond er erg slecht voor op school, en de kans dat hij het zou halen, was erg klein. Mo gaf aan ook erg onzeker te zijn. Ondanks dat ging ik er vol goede moed in. Op zo’n moment is het de kunst om realistisch te blijven, maar ook door te laten schemeren dat je gelooft in cliënt. En dat gold bij Mo. Zijn inzet was het belangrijkst hier.”
“Hij was ervan overtuigd dat het hem absoluut niet ging lukken.
Zijn moeder zag het ook niet meer gebeuren”
Wat heb je eraan gedaan om verder te komen in deze casus?
“Naast de interventies die we hebben ingezet als het inzetten van bijlessen, coaching op het gebied van motivatie, proefexamens organiseren en het maken van duidelijke afspraken, was er één interventie die Mo compleet liet veranderen van denkwijze. Hij kreeg een stip aan de horizon. Mo gaf aan nog totaal niet te weten wat hij qua vervolgstudie zou willen en wat hij leuk vond. Toen hij helder had wat hij wilde gaan doen na het afronden van een studiekeuzetraject wat wij aanbieden, kreeg hij een intrinsieke motivatie om zijn diploma zo snel mogelijk te behalen. Door de vraag te stellen ‘waar doe ik het eigenlijk voor?’ raakte hij gemotiveerd.”
Hoe heb je de jongere hierin meegenomen?
“Ik ging regelmatig bij hem langs om het te hebben over hoe het met hem ging, en of hij goed op weg was. Betrokkenheid tonen en hierdoor een monitorende, maar ook motiverende rol aannemen als letsel-onderwijsdeskundige heeft het verschil gemaakt voor Mo. Hij kreeg vertrouwen in zichzelf en kreeg motivatie om zijn doel te behalen: van school af gaan en een opleiding volgen die hij leuk vindt. Ook heb ik meegekeken in zijn planning. Wanneer ben ik sociaal, aan het werk of wanneer moet ik studeren? We hebben dat samen in balans gebracht. Reageerde hij even niet? Dan was ik er snel weer bij om te checken hoe het gaat. Zijn moeder heeft hier een belangrijke rol in gespeeld. Daar heb ik veel mee gesproken om ervoor te zorgen dat Mo thuis ook de juiste ondersteuning en motivatie kreeg.”
“Een extra motiverende rol aannemen als letsel-onderwijsdeskundige heeft het verschil gemaakt voor Mo”
Hoe heb je de verzekeraar en belangenbehartiger erbij betrokken?
“We moesten snel aan de slag, dus ik hing na enkele dagen na het verzenden van het intakeverslag al aan de telefoon met het verzoek om te mogen starten. Door middel van verslaglegging heb ik beide partijen op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen. Het doel was uitdagend, heb ik ook bij hen aangegeven, maar ik had er vertrouwen in en Mo wilde ervoor gaan. Het was óf een jaar studievertraging óf hij geeft alles en hij gaat het halen.”
Wat was het resultaat?
“Geslaagd! We hadden ons voorbereid op een herkansing, dus dat hij zijn examens in één keer haalde, maakte het nog specialer. En Mo had helder wat hij met zijn vmbo-diploma wilde gaan doen. Hij was vastberaden om hieraan te beginnen en zeer gemotiveerd om dit tot een succesvol einde te brengen.”
Wat deed dat voor de jongere en jou?
“Kort gezegd: enorme blijdschap! Ook zijn ouders waren ontzettend dankbaar. Mo maakte zo’n grote sprong in de juiste richting binnen zo’n korte tijd, en daar ben ik tot op de dag van vandaag nog heel trots op. Het allermooiste aan deze casus vond ik misschien nog wel dat Mo het inzicht kreeg: als ik álles op alles zet en goed plan, dan kan ik veel meer dan ik in eerste instantie verwacht. Hij was tot meer in staat dan hij ooit had gedacht. Mo staat hierdoor in zijn kracht en heeft tegelijkertijd een mooie levensles geleerd.”
“Het is belangrijk dat jongeren zich realiseren ‘waar ze het precies voor doen’”
Wat neem je hieruit mee naar andere cases?
“Dat er vaak meer mogelijk is dan je denkt! Ik gebruik deze casus nog regelmatig als voorbeeld. Het is belangrijk dat jongeren toewerken naar een doel en zich realiseren ‘waar ze het precies voor doen’. En al helemaal als er sprake is van letselproblematiek. Uitgaan van de kracht van de jongere en het geven van vertrouwen geeft ze energie.”