LetsCo! - Eva Rozenbrand
Door ‘LetsCo!’ kom je meer te weten hoe de Letsel-onderwijsdeskundigen hun werk en casussen ervaren, en hoe ze deze uitdagende verhalen tot een goed einde brengen. Vandaag laten we Eva aan het woord, en ze gebruikt daarbij het voorbeeld van een cliënte die enorm tegen haar belastbaarheid aan loopt bij het opnieuw oppakken van haar studie.
Wat is je meest uitdagende (maar succesvolle) casus tot nu toe geweest?
Ik ontmoette deze 19-jarige cliënte kort voor de zomervakantie. Zij ervaarde nog zowel lichamelijke als mentale klachten na haar ongeval van 2 jaar daarvoor. Ik werd bij haar betrokken door haar arbeidsdeskundige, die bij aanvang aangaf dat de situatie al enige tijd ‘vast’ leek te zitten. Cliënte had voorafgaand aan onze kennismaking al twee keer eerder gepoogd het 2e jaar van haar opleiding verpleegkunde op te pakken (het 1e jaar had zij voor het ongeval al met succes afgerond) maar dit was niet gelukt wegens te geringe belastbaarheid voor deze specifieke opleiding. Ze had zich nu voor een 3e poging ingeschreven maar er was twijfel of haar belastbaarheid in de tussentijd voldoende hersteld was om het nu wel te redden. Plan B was een opleiding tot doktersassistente, maar de opleiding op de school van haar keuze op goede reisafstand bleek vol te zitten en had een lange wachtlijst. De onmogelijkheden in de situatie leken een verlammend effect te hebben en gaven veel stress bij cliënte.
“Ze had zich nu voor een 3e poging ingeschreven maar er was twijfel of haar belastbaarheid in de tussentijd voldoende hersteld was om het nu wel te redden.”
Waarom was deze casus uitdagend voor jou als persoon?
Omdat er een aantal onmogelijkheden leken te zijn waardoor de toekomst van mijn cliënte in het geding kwam. Ik vond het een uitdaging hoe deze onmogelijkheden samen met haar om te buigen naar mogelijkheden en vanuit daaruit aan het werk te gaan. Het verhaal maakte me een beetje moedeloos, ‘Wat moet ik hier nog in gaan proberen of veranderen als er al zoveel geprobeerd is door cliënte zelf?’ was een gedachte die soms bij mij opkwam. Daarnaast was cliënte niet altijd even goed in contact met mij. Ze kroop soms in haar schulp door stress, moedeloosheid en/of klachten en was dan niet goed bereikbaar. Dit maakt het extra uitdagend haar wel te helpen want daarvoor is goed contact en communicatie wel de basis.
Wat heb je eraan gedaan om verder te komen in deze casus?
We hebben allereerst verkend wat de mogelijkheden waren op haar huidige verpleegkunde opleiding om daar een herstart te maken, en in hoeverre men daar tegemoet kon komen aan haar situatie en behoeften, om te voorkomen dat cliënte daar opnieuw zou vastlopen. Deze mogelijkheden bleken gering te zijn. Binnen de verpleegkunde opleiding moeten studenten i.v.m. de BIG-registratie veel stage uren maken en kan er weinig gemist worden wat niet op een later moment weer ingehaald moet worden. We hebben in goed overleg met de school en cliënte dan ook besloten deze opleidingsoptie voor dat moment te laten gaan.
Voor de volledigheid heb ik met cliënte een studiekeuze traject gedaan, om er zeker van te zijn dat zij in haar eigen oriëntatie op opleidingen geen mogelijk goed passende opleidingsopties gemist had. De top 3 bleek goed overeen te komen met de interesses die ze al verkend had wat opleidingen betreft. We hebben na afronding van het gesprek waarin verpleegkunde werd afgestoten de keuzes die ze op dat moment had op een rij gezet. De optie om eventueel na het 1e jaar een overstap van studie te doen om uiteindelijk toch op de door haar gewenste opleiding tot doktersassistente te belanden stond daar ook tussen. Ik heb haar daarna in de zomer een aantal weken bedenktijd gegeven om te bezinnen op wat ze wilde doen, zodat ik aan de hand van haar keuze na de zomer (de scholen waren inmiddels dicht voor de vakantie) contact kon gaan leggen met de opleidingen die we op het oog hadden om de mogelijkheden voor een eventuele overstap tijdens de studie te verkennen.
“Om een eventueel na het 1e jaar een overstap van studie te doen om uiteindelijk toch op de door haar gewenste opleiding tot doktersassistente te belanden was ook een optie.”
Hoe heb je de jongere hierin meegenomen?
We hebben vaak overleg gehad, waarin ik aan de ene kant heb geprobeerd met haar in mogelijkheden te blijven denken, maar aan de andere kant ook realistisch te blijven. Bijvoorbeeld door te schetsen dat ik vanuit mijn positie me zoveel mogelijk voor haar kan inzetten, maar ook niet bij machte ben om alles te veranderen of te beïnvloeden. De zin ‘ik heb ook geen toverstokje’ is meer dan eens gevallen. Het soms moeilijk in contact kunnen komen met cliënte heb ik met haar bespreekbaar gemaakt door hierin een middenweg te zoeken tussen begrip enerzijds en begrenzing anderzijds. Dit werd door cliënte goed opgepakt en leidde tot verbetering van de situatie en gaf haar ook zelfinzicht in haar eigen gedrag en motivatie.
“De zin ‘ik heb ook geen toverstokje’ is meer dan eens gevallen.”
Hoe heb je de verzekeraar en belangenbehartiger erbij betrokken?
Een belangenhartiger was in deze casus niet aanwezig. Met de ingeschakelde arbeidsdeskundige heb ik wel steeds nauw overleg gehad over de ontwikkelingen binnen de casus. Omdat hij de cliënte en haar situatie zelf ook goed kende, konden we gemakkelijk bij de kern komen en snel schakelen waar nodig.
Wat was het resultaat?
Na de zomervakantie was cliënte tot de keuze gekomen om te gaan pogen via een alternatieve route door een overstap na het eerste jaar toch op de doktersassistente opleiding op de school van haar keuze te belanden. Toen ik over deze optie contact opnam met de school in kwestie en de situatie en voorgeschiedenis geschetst had, bleek er net iemand uitgevallen te zijn voor de opleiding tot doktersassistente. Hoewel mijn cliënte lang niet bovenaan de wachtlijst stond, is er vanwege haar verhaal in combinatie met het feit dat ze snel iemand nodig hadden om per direct in te stromen een uitzondering gemaakt en mocht zij alsnog starten op de opleiding van haar eerste keuze.
Wat deed dat voor de jongere en jou?
Ik zal nooit het moment vergeten waarop ik haar belde met het goede nieuws. Ze zat met haar moeder in de auto en ze gilden beiden zo hard van blijdschap en ongeloof dat ik de telefoon een eindje van mijn oor moest houden. Ze konden niet geloven dat het toch gelukt was na alle tegenslag een opleidingsplaats te krijgen. Dit soort momenten zijn wel waar je het als letsel-onderwijsdeskundige voor doet. De dagen van tegenslagen, op het oog onoplosbare problemen, dichte deuren en niet aangenomen telefoontjes, worden flink verlicht door de momenten waarop net dat ene telefoontje wel heel veel verschil voor iemand kan maken in zijn of haar leven. Dit geeft mij dan weer nieuwe energie om eventuele set backs weer van me af te laten glijden en te volharden in mijn doel in elke casus; mijn cliënt vooruithelpen.
“Ze konden niet geloven dat het toch gelukt was na alle tegenslag een opleidingsplaats te krijgen.”
Wat neem je hieruit mee naar andere cases?
Dat ook als een situatie soms niet oplosbaar of uitzichtloos lijkt, het toch de moeite waard kan zijn nog een stap te proberen, ook al lijkt die van tevoren zinloos. Wanneer te stoppen met proberen, is naar mijn mening altijd een lastige afweging binnen ons werk. Tegelijkertijd denk ik dat we onszelf ook de identiteit verlenen die inmiddels bij LetsCo hoort door soms toch net dat ene stapje verder te gaan of verder te kijken. In deze casus mocht ik zelf ervaren dat dat ene stapje een groot verschil in iemands leven kan maken en die ervaring neem ik sindsdien wel mee in elk begeleidingstraject.